گفتاردرمانگران با ارائه خدمات توانبخشی و آموزشی مناسب به فرد دارای اوتیسم کمک می‌کنند تا مهارت‌های زبانی، گفتاری و اجتماعی خود را بهبود بخشیده تا استقلال فردی بیشتر و موثرتری در جامعه داشته باشد.
اختلال طیف اوتیسم یک اختلال نورولوژیک یا رشدی عصبی است که تأثیر مستقیم بر رفتار و تعامل اجتماعی فرد دارد؛ افراد دارای اوتیسم ممکن است مشکلاتی در برقراری ارتباط کلامی، تعاملات اجتماعی، و تحلیل مسائل پیچیده و عملکرد اجرایی داشته باشند.
علائم اوتیسم می‌تواند در هر فرد متفاوت باشد و درجات شدت آن نیز متغیر است. مشکلات در برقراری ارتباطات کلامی، عدم توانایی در تفهیم و تعبیر احساسات دیگران، حرکات تکراری و کلیشه‌ای، حساسیت شدید به تغییرات محیطی، عدم توانایی در برقراری ارتباط چشمی، علاقه شدید به روال‌ها و روتین‌ها و نقص در مهارت‌های شناختی از جمله علائم اوتیسم هستند.
اختلال طیف اوتیسم یک اختلال مزمن است و کاربرد واژه بیماری برای توصیف آن صحیح نیست. در حال حاضر هیچ درمان دائمی برای اوتیسم وجود ندارد، اما با مدیریت مناسب و استفاده از روش‌های توانبخشی، مانند گفتاردرمانی و کاردرمانی، می‌توان بهبود قابل توجهی در علائم آن داشت.
سن طلایی برای مداخله درمانی اوتیسم
یکی از فاکتورهای مهم در درمان و توانبخشی اوتیسم مداخله زودهنگام از بدو تشخیص و همان سنین ۲ الی ۳ سالگی توسط گفتاردرمانگر و کاردرمانگر است. آسیب شناسان گفتار و زبان (گفتاردرمانگران) نقش مهمی در درمان و توانبخشی اختلالات طیف اوتیسم دارند. آنها با استفاده از روش‌های توانبخشی و آموزشی، به کمک افراد دارای اوتیسم در بهبود مهارت‌های زبانی، گفتاری ارتباطی و اجتماعی آنها می‌پردازند.
گفتاردرمانگران با انجام ارزیابی‌های تخصصی شامل آزمون‌های استاندارد تشخیصی، گفتاری و زبانی به تشخیص دقیق توانایی‌ها و نیازهای زبانی و گفتاری فرد دارای اوتیسم می‌پردازند.
گفتاردرمانگران برنامه‌های توانبخشی مناسب برای بهبود مهارت‌های گفتاری، زبانی و ارتباطی فرد را طراحی و اجرا می‌کنند. گفتاردرمانگران به فرد دارای اوتیسم کمک می‌کنند تا مهارت‌های اجتماعی خود را تقویت و بهبود دهند که از جمله این مهارت‌ها می‌توان به برقراری ارتباط چشمی، تعاملات اجتماعی و فهم احساسات دیگران، اشاره کرد.
روز جهانی آگاهی اوتیسم (World Autism Awareness Day) روز دوم آوریل هر سال است که به عنوان یک روز جهانی به رسمیت شناخته‌شده‌است و هدف آن یادآوری و ترغیب کنش‌ِ کشورهای عضو در سازمان ملل متحد در جهت افزایش آگاهی در مورد افراد مبتلا به اختلال اسپکتروم اوتیسم (ASD) در سراسر جهان است.
